ROZDZIAŁ 6

~~ Z dobrą nutką BTR, zapraszam dzis na rozdział ten! Nic dodać nic ując c'mon! :D 

-Nieeeee!- wrzasnełam spanikowana, otwierając szeroko oczy i rozglądając się po pomieszczeniu. Byłam sama. Leżałam, cóż teraz siedziałam na łóżku i oddychałam ciężko. Nie wiem co się stało ani gdzie jestem. Nie pamiętałam nic, zupełnie nic. Co to za rok, dzień, godzina.

-Saturnina!- usłyszałam męski głos, dochodzący zza drzwi pokoju. Było słychać też rytmiczne walenie w nie i krzyk jakiejś kobiety.

-Panie Howlett, niech pan przestanie!-

-Ona krzykneła! Coś się musiało stać!- nadsłuchiwałam krzyków, wpatrując się w drzwi które po chwili zostały dosłownie zburzone. Przestraszona próbowałam zejśc z łóżka, jednak żadna z moich kończyn nie chciała się mnie słuchać. Po chwili uspokoiłam się, gdyż rozpoznałam znajomą twarz.

-Saturnina wszystko ok?- podbiegł do mnie zmutowany żołnierz, po czym kucnął przy moim łóżku i pomógł mi wejść spowrotem na legowisko.

-Tak ... Logan- szepnełam szczęśliwa że go widze. Bez zastanowienia przytuliłam go mocno. On jednak zbytnio nie wiedział o co mi chodzi, lecz i tak odwzajemnił uścisk- to był koszmar ...-

-Nie myśl o tym- szepnął mi, powoli uwalniając się z mojego potężnego uścisku- jest dobrze i będzie dobrze- kiwnął głową po czym zobaczyłam na jego twarzy delikatny uśmieszek.

- No Neptun, napędziłaś nam niezłego stracha- do pokoju wszedł Tony, zakładając ręke na ręke gdy ja się zaśmiałam.

-Fruń na inną planete Blaszaku- odpyskował mu Logan.

-Wypraszam sobie, ja ją znalazłem więc mam prawo tu przebywać- postawił się mu Iron Man, ani myśląc ruszać się z miejsca.

-Ej ...- szepnełam, podnosząc powoli moją prawą ręke- czy ... to jest ...- gdy spojżałam na nią, od razu zbladłam i w sumie mogłam wtopić się w ściane, taka byłam biała. Chłopcy zagubieni próbowali odgadnąc o co mi właściwie chodzi, na szczęście jeden z nich był na tyle rozsądny że ogarnął o co mi chodziło.

-Chodzi jej o igłe- wtrącił się Bruce, stając przy wejściu. Czy ja powiedziałam że to będzie jeden z nich?

-No jest igła- kiwnał głową Tony- aaa ma igłofobie?-

-Na pewno to się tak nie nazywa- kiwnął głową Banner, gdy do Sali weszła Eveline.

-Zamiast stać tak bezczynnie, to wyciągnelibyście jej to- westchneła po czym wyciągneła mi igłe, gdy tkwiłam w bezruchu. Mogła przynajmniej delikatniej ...

-Dobra ludzie mili, zrobiło się tu już tłoczno. Może tu zostać najwyżej jedna osoba- do Sali weszła pielęgniarka, ta sama która pojawiła się w moim śnie ... natychmiast wygoniła reszte, zostawiając przy mnie tylko Logana- a ty młoda damo musisz znów wsadzić igłe do żyły-

-Nie!- krzyknełam, wtulając się w Rosomaka przestraszona.

-Ten pomysł chyba nie wchodzi w gre. Nie ma innego sposobu?- spytał.

-Musimy jej pobrać krew- westchneła po czym powiedziała spokojnie- wysuń ręke gdzie wcześniej wbiłam ci igłe-

-To pani mi to zrobiła?!- pisnełam.

-Wyciągnij ręke- powtórzyła, biorąc fiolke do ręki.

-Ale ...-

-Panno Halliwell- poruszyła głową gdy niepewnie popatrzyłam na Logana.

-Nie bój się, nie zrobi ci krzywdy- odparł, powoli wyciągając moją ręke tak jak pielęgniarka mnie prosiła. W tej chwili zdażyło się coś, co nie wiedziałam czy bardziej mnie zafascynowało czy obrzydziło ... z dziury po igle zaczął wychodzić taki sznu krwi. Zaczął unosić się w powietrzu z mojej rany po czym powoli wchodzić do fiolki. To zdażenie zdziwiło nawet naszego Rosomaka, który wpatrywał się w ten pokaz oniemiały.

-Bolało?- spytała pielęgniarka, gdy potrzebna krew była już w fiolce a nitka z krwią znikneła. Bez słowa zaczełam przeglądać moją dłoń, nie wiedząc czy mam uciekać czy po prostu się uspokoić i najlepiej iść spać- musisz odpoczywać, wyniki powinny być szybko- kiwneła głową po czym wyszła z mojego pokoju.

- Żeby inne pielęgniarki tak umiały ... ominełoby mnie tyle kłóć- westchnełam gdy Logan powoli się ogarnął.

-Howlett, to że ja wyszłam to nie znaczy że pan ma tu zostać- kukneła zza resztek drzwi siostra Helojza, gdy Logan westchnął i powoli się podniósł.

-Cóż Saturnina, wyganiją mnie- wzruszył ramionami a ja kiwnełąm głową gdy troche posmutniałam- jak coś się będzie działo, po prostu się wydżyj- uśmiechnął się gdy puściłam mu oczko na znak że rozumiem. W tej chwili poczułam jakby czas stanął w miejscu ... i w sumie my też staneliśmy w bezruchu ... wpatrując się w siebie ... to było dośc dziwne ale nie krępujące. Odziwo nie potrafiłam się od tego transu uwolnić chociaż na chwile ...

-Panie Howlett- powtórzyła pielęgniarka, widząc że Logan ani widział się ruszyć z miejsca i opuścić mojego pokoju. Noo i koniec transu ...

-Krzycz jak coś- powtórzył Logan, patrząc na mnie po czym zniknął. Pielęgniarka popatrzyła na mnie znacząco po czym odparła.

-Nie za stary dla ciebie?-

-Chyba on jest za stary dla wszystkich kobiet świata- kiwnełam głową na co ona się zaśmiała.

-Odpocznij sobie mała, i nawet nie próbuj przechadzać po siedzibie- ostrzegła mnie po czym wyszła. Westchnełam głęboko po czym położyłam się na łóżku, patrząc w sufit. Nie zasne, nie po tym co mi się śniło. Poza tym coś dziwnego działo się w moim żołądku. Coś między huraganem Katrina a zacieszem.

-No kużwa!- krzyknełam, podnosząc się po kilkunastu minutach- nie ma opcji żebym tu siedziała- warknełam, schodząc z łóżka i rozglądając się po pokoju. Wtedy ogarnełam że mam na sobie piżame- no chyba im się obwody przegrzały ... żeby dawać mi różową piżame!- złapałam się za głowe, szybko szukając moich łachmanek. Gdy wkońcu ubrałam się w coś normalnego, zaczełam obczajać teren- pusto ...- szepnełam do siebie i powoli wyszłam z pokoju, będąc pewna że nie ma nikogo w pobliżu.

-Wcale nikt cię nie widzi- usłyszałam głos i momentalnie zaczełam się rozglądać przestaszona, gdy przez moje ciało przeszedł mocny prąd.

-Co jest ...?- mruknełam do siebie, gdy nie zobaczyłam nikogo.

-W góre mała, w góre- dalej słyszałam ten głos i teraz troche mniej przestraszona zaczełam się rozglądać po suficie, gdy dostrzegłam kamerke- no witaj- zobaczyłam jak to ustrojstwo zaczeło ruszać obiektywem.

-Banner- warknełam, oddychając głęboko- ty na serio chcesz ode mnie dostać-

-No co? Chciałem spróbować czy mnie będzie słychać-

-Ide do ciebie- kiwnełam głową ze śmiechem po czym pędem znalazłam się w Sali komputerowej- Bruce! Odbiło ci?!-

-Z tego co słyszałem to miałaś pozostać w łóżku- zaśmiał się, odrywając wzrok od monitoru.

-Skąd wiesz?-

-Bo siostra Helojza tu była i kazała mi ciebie pilnować- kiwnął głową.

-W takim razie splamiłeś zadanie-westchnełam po czym zobaczyłam że coś mu dzwoni w komputerze.

-O kurde, to Kapitan Ameryka. Chowaj się!- szepnął do mnie.

-Co? To gdzie on jest?- spytałam, stając za jego komputerem.

-Zostali w lesie, tylko we czwórke wróciliście- odparł, gdy włączył rozmowe- co jest szefie?-

-Witaj. Jak tam Saturnina?-

-Miewa się dobrze- kiwnął głową, od czasu do czasu spoglądając na mnie.

-Masz więcej informacji o jej stanie?-

-No cóż ... zeskanowaliśmy ją dokładnie kiedy spała ...-

-Skanowaliście mnie?- szepnełam przerażona, gdy ten skarcił mnie wzrokiem.

- Komputer wykrył duże skupiska energii. Próbuje właśnie ustalić co to może oznaczać-

-Dobrze. Ty ustalaj i informuj mnie o dalszych postępach. A no i za dwie godziny niech reszta się stawi do lasu na kontynuacje poszukiwań-

-Dobrze kapitanie- odparł, coś stukając w klawiature.

-Ale Saturn niech zostanie-

-Co? Czemu?!- krzyknełam zbulwesowana, schylając się nad komputerem, tak że było widać moją twarz do góry nogami. Bruce załamany złapał się za głowe.

-Saturnina? Co ty tam robisz?- spytał zaskoczony Ameryka.

-Słucham co pleciesz. Czemu nie moge?!-

-Twoja moc jest niestabilna. Dopuki nie ustalimy co w tobie siedzi to nigdzie się z siedziby nie ruszasz-

-Jesteś okropny!- jęknełam.

-Taka rola przywódcy- odparł, wyłączając się.

-Co?- szepnełam, podnosząc głowe i patrząc na załamanego Bannera- to przywódcy mają być tacy okropni?-

-Eeh nie mała, chodziło mu o to że przywódcy są odpowiedzialni za całą załoge, a jeśli ktoś ma niestabilną moc to nie może ryzykowac, wystawiając go na pole walki- wytłumaczył mi powoli Bruce

-Ja nie ide się bić tylko szukać mutantów!- wzruszyłam ramionami gdy Bruce pokiwał głową- ... no i? Eeeh ... doobra ide- mruknełam, powoli wychodząc z Sali.

-Tylko bez fochania!- usłyszałam krzyk, i kiedy drzwi się zamkneły przedżeżniłam go.

-Widziałem to- usłyszałam go z głośników gdy wybuchłam śmiechem, podchodząc do okna. Był właśnie zachód słońca, zasłaniany przez pewnie tak samo wielki budynek jak nasz. Na przodzie był wielki napis ‘ETA’.

-Hmm ... skoro my jesteśmy ALFA to czemu to nie jest BETA- zaczełam rozkminiać po cichu, gdy moje dumanie przerwało ciekawe wydarzenie: na dole dostrzegłam jak samolot, którym mają wyruszyć, właśnie parkował w ich garażu. Cwaniacko podniosłam brew po czym uśmiechnełam się mając znakomity pomysł w głowie ...